باز پایانِ روزِ تکراری
بی تو، تنها، به تخت می‌رفتم
خسته از زندگیِ انسانی
شب به خواب درخت می‌رفتم

شاخه‌هایم به باد می‌رقصید
بر لبم نقش خنده‌ای دارم
دست‌هایم به آسمان می‌خورد
روی شاخه پرنده‌ای دارم

در جهان عجیب آدم‌ها
بودنِ مبهمی که من بودم
جای من جنگل است، نه خانه
خسته از آدمی که من بودم

گم شدم در جهان انسان‌ها
من؛ درختی که روی یک تخت است...
خنجری روی روح من حک کرد
زندگی کن، اگر چه که سخت است

زل زدم به سیاهی دیوار
نیمه‌شب شد... دوباره بیدارم...
با خودم حرف می‌زدم تا صبح
گرچه از حرف‌هام بیزارم

▪️

در کویرت بمان و با امید
با تن داغ زخمی‌ات سر کن
صبح فردا هوات بارانی‌ست
آسمان را دوباره باور کن

بار دیگر شکوفه باید داد
باز حتّی اگر تگرگ آمد
زندگی را ببوس با لبخند
هر زمانی که بوی مرگ آمد

گم شدن بهتر از رسیدن بود
راهْ پُر پیچ بودنش زیباست
فرض کن مقصدت ته درّه است
زندگی هیچ بودنش زیباست

زندگی مرگ لحظه‌هایت بود
مردنت را کمی تحمّل کن
به خدای کتاب دینی هم
باوری داشتی، توکّل کن

می‌رسد روزهای بهتر هم
گرچه هر روز زندگی زیباست
می‌دوی و نمی‌رسی امّا
باورم کن، دوندگی زیباست

زندگی می‌کنم زمستان را
گرچه قبل از بهار خواهم مرد
راضی از باختن، شبی آخر
روی میز قمار خواهم مرد

غرق شو در جهان رویاها
سرزمین عجایب آلیس
عشق را در کنار خود بنشان
در ادامه از عاشقی بنویس

▪️

خط به خط، قصّه‌ی مرا پر کن
معنی داستان من از توست
در تنت یک لباس آبی بود...
آبی آسمان من از توست

با تو از غصّه کوچ می‌کردم
خنده‌هایم مدام خواهد شد
مقصدم آفتاب هر روز است
شب همیشه تمام خواهد شد

با نگاهت ادامه خواهم داد
در زمانم همیشه جاری باش
مطمئنم که صبح می‌آید
معنی این امیدواری باش

توی واگن تو را بغل کردم
ما قطاری به سوی فرداییم
عکس می‌گیری از خودت با من
در کنار همیم و زیباییم

در کنار تویی که زیبایی
زندگی لحظه‌های خوبی داشت
روزها یک طلوع زیبا و
مثل زیبایی‌ات، غروبی داشت

چشم‌هایت به یاد من آورد
عاشقی در نگاه اول بود
سبز می‌شد جهان من وقتی
در نگاه تو روح جنگل بود

موج‌ها را دوباره معنا کن
ای تو معنای آبی دریا!
زندگی‌ام! چه خوب می‌خندی
می‌شود خوب‌تر شود دنیا

جای تو محکم است در جانم
جای تو محکم است در آغوش
جای تو محکم است در قلبم
گوش کن به صدای قلبم، گوش

جای من نیز توی قلب توست
بهترین جان‌پناه را دارم
هر شبم مثل روز روشن شد
از زمانی که ماه را دارم