حامد محسنی
قاب عکس
قاب عکس
تو رُ هرجا که می‌رم می‌برم همراه دستام
نگه می‌دارمش تو خاطراتم ردّ پاتُ
میون گریه کردن یادم افتاده دوباره
که می‌بوسم من هر شب توی خوابم خندههاتُ
که می‌شینم کنار سایه‌ی روزای رفته
که جای خالی تو بعد تو پر کرده جاتُ
هنوزم می‌شنوم توی خیابون
صدای خندههاتُ زیر بارون
تموم زندگیْم تو قاب عکساست
همون‌جا که نشستیم هر دوتامون
حریف رفتنت قلب کوچیک من نمی‌شد
نمی‌دونی آخه، اندازه‌ی غم‌ها بزرگه
همیشه گم می‌شم با یاد تو توی خیالم
طبیعیه، جهان آدم تنها بزرگه
به غیر از تو کنارِ بودنم جای کسی نیست
که من تنهاییام اندازه‌ی دنیا بزرگه
هنوزم می‌شنوم توی خیابون
صدای خندههاتُ زیر بارون
تموم زندگیْم تو قاب عکساست
همون‌جا که نشستیم هر دوتامون